Αναρτηθηκε 17/5/2010 12:22:49 πμ στο pyles.tv forum > Θέματα επικαιρότητας, πολιτικής, οικονομίας, κοινωνίας...
Τωρα πια που αποκαλυφθηκε ξεκαθαρα η καταστροφη που επεφεραν στην χωρα οι παξεις και παραληψεις της πολιτικης ταξης κατα τα τελευταια χρονια εμαι αφορητα οργισμενος.
Αισθανομαι ότι ενώ εχω αδικηθει, εχω βιασθει και εχω ακρωτηριασθει δεν μπορώ να εκδικηθω και να παρω το αιμα μου πίσω. Η εκδικηση ομως είναι απαραιτητος και ουσιωδης παραγοντας ισορροπιας για την προσωπικοτητα των ατομων και για την συνοχη των ομαδων και των κοινωνιων. Με την εκδικηση ικανοποιειται το μισος που προκαλει η αδικια, αναιρειται την διαταραχη στην ψυχη του ατομου και επανερχεται η ταξη, στην ομαδα η, στην κοινωνια.
Είναι αυτονοητο πως η αδικια, η διαταραξη της ταξης, που προκαλει το ομαδικο (κοινωνικο, ταξικο κ.ο.κ.) μισος και την απαιτηση για εκδικηση αφορά (νομοτυπες η τελειως παρανομες) πραξεις (η παραλειψεις) που διαφερουν ουσιωδως από την συνηθη (και γενικα αποδεκτη η ανεκτη) ανομια του μέσου ανθρωπου, (διαφερουν) ειτε λογω μεγεθους (π.χ. μεγαλη απατη η κλοπη) ειτε λογω αποτελεσματων (π.χ. μεγαλη η μαζικη καταστροφη) ειτε λογω της θεσης του δραστη (π.χ. ισχυρο η δημοσιο προσωπο). Πραξεις (η παραλειψεις) που δεν μπορουν με κανενα τροπο να συμψηφισθουν με αυτες του μεσου ανθρωπου. (Η πολιτικη ταξη βεβαια, προσποιουμενη, δυστυχως για ολους μας, πως δεν καταλαβαινει, επιχειρει συμψηφισμο απευθυνομενη στους πιο ανοητους πολιτες).
Οπου υπαρχει κοινωνικη συνοχη τα ορια της εκδικητικοτητας οριζονται απο κοινα αποδεκτους (δηλαδη θεωρουμενους δικαιους) κανονες. Συνηθως σε ομαλες συνθηκες για εκδικηση επιβαλλεται (σαν τιμωρια) απο καποιο αρμοδιο προσωπο η θεσμο μια ποινη. Εναλλακτικα σε αντοξοο και εχθρικο για την ομαδα η την κοινοτητα περιβαλλον, οταν απαιτειται αυστηρη πειθαρχια στους κανονες συμβιωσης η σε πιο δυσκολες κοινωνικα καταστασεις, η βεντετα όχι μόνο δικαιολογειται και συγχωρειται αλλά θεωρειται επιβεβλημενη.
Οπου η κοινωνικη συνοχη εχει διασπασθει (οποτε ατομα η ομαδες θεωρουν οτι ειναι εκπτωτοι του συστηματος, οι, κοινα προηγουμενως, αποδεκτοι κανονες αμφισβητουνται η απορριπτονται, εν μερει η εν ολω) η εκδικηση λαβαινει την μορφη της (εκνομης κατα τα θεσμισμενα) αυτοδικιας (ασχετα απο το αν αυτη η αυτοδικια ειναι αυθορμητη η υποκινουμενη). Οι ομαδικες διενεργειες αυτοδικιων οριζονται σαν χουλιγκανισμος, επεισοδια, εκτροπα, (καπου ξαναδιαβασα τον απαρχαιωμενο ορο) οχλοκρατια, εξεγερση και (για τις πιο αγριες περιπτωσεις) τρομοκρατικες ενεργειες με σκοπο την ενεργοποιηση των αμυντικων αντανακλαστικων οσων θεωρουν οτι η θεση τους μεσα στο συστημα ειναι (ακομη) ισχυρη η ασφαλης.
Στην Ελλαδα που η κοινωνικη συνοχη εχει προ πολλου διασπασθει, δεν ισχυουν κοινα αποδεκτοι κανονες δικαιου η αυτοδικια ατομικη η ομαδικη ειναι πια, αν οχι αποδεκτη, παντως ευρεως ανεκτη (θυμισου τον Δεκεμβρη του 2009). Το μισος εχει εδραιωθει, η εκδικηση ειναι γενικη απαιτηση. Εν οψει των παραπανω ειναι επιβεβλημενη η πραγματικη ειδικη τιμωρια των υπευθυνων για την καταστροφη της χωρας εξω και πανω απο τα γνωστα και καθιερωμενα. Θα μπορουσε καποιος να προτεινει εκτακτη δικαιοσυνη (κατι αντιστοιχο των εκτακτων μετρων που εμεις οι "υπηκοοι" υφισταμεθα), ομως αυτος ο καποιος (με την αναλογη κοινωνικη αποδοχη και ισχυ) δεν υπαρχει.
Μεχρι να υπαρξει πραγματικη ειδικη τιμωρια, η εστω ενα δυο ατυχηματα (για να θεωρηθουν "θεια δικη"), η οργη και η απαιτηση για εκδικηση θα τρεφουν το μισος των "υπηκοων" ναρκοθετωντας τις προσπαθειες εξορθολογισμου του καθεστωτος.
