ΔΥΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΣΩΣΤΑ ΤΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Το σημειωμα γραφηκε σαν σχολιο σε αναρτηση απο τηνTitika Bournaki στο facebook στις 15-10-2011 στις 02:01 μ.μ. του αρθρου του Νικου Βατοπουλου " Τριάντα χρόνια μονοτονικό, αλλά τα πνεύματα επιβιώνουν" που δημοσιευθηκε στην στην Καθημερινη
μεταβαση στην αναρτηση:https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=292824020730477&id=100000624933586
________________________________________________________________

1η εξομολογιση

ειμαι εκ γενετης ανορθογραφος, εχω αυτο το φυσικο ελαττωμα.

στο δημοτικο σχολειο η εκθεση μου, με το ζορι τρια τεταρτα της σελιδας (οταν αλλα παιδια εγραφαν με ανεση μιαμιση σελιδα) μου επεστρεφετο κατακοκκινη απο τις διορθωσεις του δασκαλου, τα πιο πολλα λαθη ηταν στους τονους τους περισσοτερους τους ξεχνουσα η εβαξα αλλους αντι αλλων, στα πνευματα ομως τα πηγαινα αρκετα καλλα απο εμπειρια (τις δασυνομενες λεξεις ομως ποτε δεν καταφερα να τις μαθω ολες).

τελος παντων μπορεσα να τελειωσω το δημοτικο και μπηκα τον Σεπτεμβριο με επανεξεταση στο γυμνασιο. (για οσους δεν καταλαβαν στην εποχη μου υπηρχαν εισαγωγικες εξετασεις απο το δημοτικο στο γυμνασιο και, εγω δεν καταφερα να εισαχθω τον Ιουνιο με την πρωτη εξεταση).

πρωτη γυμνασιου και ειχα να αντιπαλαιψω με τις ισχνες μου δυναμεις δυο πανισχυρους, ατεγκτους αντιπαλους.

το αναγνωστικο Ζουκη (που εμεις οι γλωσσικα και γραμματικα αναξιοι το λεγαμε μπου-ζουκι). και

την γραμματικη του Αχιλλεως Τζαρτζανου (που, να το ελαττωμα της ελλειψεως τονων, το ονομα του στο εξωφυλλο ηταν με κεφαλαια χωρις τονους και ποτε δεν εμαθα με σιγουρια αν ο ανθρωπος λεγοταν Τζαρτζάνος η Τζάρτζανος, αργοτερα μεγαλωνοντας, ειδα παλια βιβλια με τονισμο και των κεφαλαιων οποτε καταλαβα το αστοχο της παραλειψεως των τονων στα κεφαλαια, αλλα στο γυμνασιο ημουν μικρος και απραγος).

το γυμνασιο και το λυκειο τα περασα με το αγχος των τονων κυριως των τριτοκλιτων ονοματων, κινδυνεψα πολλες φορες να πατωσω βαθμολογικα, (στο πρωτο διμηνο, νομιζω, της πρωτης λυκειου πηρα βαθμο πεντε με αριστα το εικοσι, και θελησα να αλλαξω σχολειο αλλα πηρα χαρη απο τον, αυστηροτατο, ειναι αληθεια, περι την ορθογραφια και τα καλολογικα στοιχεια, καθηγητη μου, τον κ. Παπασπυροπουλο - που τον θυμηθηκα τωρα μετα μισο αιωνα!!).

ευτυχως ειχα ενα μεγαλο εμφυτο ταλεντο (κανεις δεν ειναι τελειως χαμενος) στην ετυμολογιση των αγνωστων λεξεων, στο συντακτικο (που δεν ειχαμε βιβλιο) και στα ανωμαλα ρηματα και παραθετικα επιθετων.

το εμφυτο ταλεντο μου στα τρια αυτα με βοηθουσε στην ερμηνεια των σχολικων κειμενων των αρχαιων συγγραφεων (ο σκοπελος Ζουκης ειχε ξεπερασθει) πολυ καλυτερα απο τους συμμαθητες μου που αριστευαν στους τονους και στην ορθογραφια των τριτοκλιτων.

ετσι καταφερνα (με αγχος βεβαια γιατι οι τοτε καθηγητες δεν συγχωρουσαν ευκολα την αγνοια του σωστου τονισμου και πνευματισμου) να περνω τα αρχαια. στα νεα με τις ανορθογραφιες και το ξερο υφος μου χωρις λεξουλες και ρηματακια (οπως ζητουσαν ολοι αλλα απαιτουσε ο κ. Παπασπυροπουλος) η βαθμολογια μου γενικα ηταν σχεδον καταδικαστικη για καθε βλεψη μου σε ανωτερη μορφωση, το ενδεκα ως δεκατεσσερα που επερνα δεν βοηθουσε καθολου την εισαγωγη σε Α.Ε.Ι.

τελικα  η ορθογραφια μου διορθωθηκε σε καποιο μκρο βαθμο, και το υφος των κειμενων μου καταφερα να το διορθωσω χαρις στον κ. Γαλιατσατο, τον καθηγητη ελληνικων του φροντστηριου, μεχρι σημειου να γραφω οτι μου κατεβαινε στο κεφαλι σε σχετικα μακροσκελη κειμενα.

αποτελεσμα: στις εισαγωγικες για το πανεπιστημιο εξετασεις η ευχερεια που ειχα αποκτησει στον χειρισμο των κειμενων με παρεσυρε να γραψω τοσες και τετοιες αρλουμπες στην εκθεση μου που (αν θυμαμαι σωστα) πηρα συνολικο βαθμο και απο τους δυο βαθμολογητες δυο η πεντε.

απο καλη τυχη σε αλλα μαθηματα μπηκα στο πανεπιστημιο.

και θυμαμαι ακομη σαν να ειναι σημερα το πρωϊ οταν, ως φοιτητης, συνειδητοποιησα πως ειχα παρακαμψει τον σκοτεινο ογκο των πνευματων, των τονων και των καταληξεων των τριτοκλητων και πως αυτα δεν θα ηταν πια εμποδιο να δω, να μαθω και να γραψω, οσο αλλες ικανοτητες μου το επετρεπαν, ο,τι με ενδιεφερε πραγματικα.

________________________________________________________________

2η εξομολογιση

@ Nikos G Siskas: τι μου θυμησατε! το βητα και το θητα (στην τοτε συνηθη γραφη τους που ηταν το ενα κατοπτρικα συμμετρικο προς το αλλο), το ε και το 3, το ξ που δεν θυμαμαι με ποιο γραμμα το μπερδευα (πολλα διορθωνονται με τον χρονο και την τιμωριτικη κακη βαθμολογια) και φυσικα αργοτερα για μενα τα b - d και p - q.

παντως εξ αιτιας αυτων των ελαττωματων μου και του, αλλου σοβαροτατου ελαττωματος, της κακογραφιας (που ακομη με βασανιζει σε βαθμο που, οταν καμια φορα, εχω γραψει κατι πολυ προχειρα η βιαστικα, αν δεν θυμαμαι τι περιπου αφορα δεν μπορω να το διαβασω),
δυσκολευθηκα πολυ στο γυμνασιο και στο λυκειο (οχι μονο στα ελληνικα αλλα και σε μαθηματα οπως, η ιστορια, η ψυχολογια, η λογικη, που τα διαδασκαν φιλολογοι και στα θρησκευτικα),

απογοητευθηκα συχνα (οσο ημουν παιδι και εξαρτιομουν απο τον τονισμο και την ορθογραφια για ένα καλο βαθμο ωστε να στεκω αξιοπρεπως διπλα στους καλους μαθητες της ταξης μου και να ελπίζω σε καποιο ευπρεπες επιπεδο επαγγελματικων σπουδων),

κινδυνευσα να μη γνωρισω το διαχρονικο χαλι της ελληνικης τριτοβαθμιας εκπαιδευσης.

με αφορμη το σχολιο σας ξεφευγω καπως από τους τονους και την γραματικη.

η αληθεια είναι πως:

η καταργηση της μετοχης και του εναρθρου απαρεμφατου, καθως και ο περιορισμος της χρησης ρηματικων επιθετων,

ο περιορισμος, στην πραξη, της χρησεως ή του νοηματος προθεσεων όπως το "προ" (του παραδειγματος σας),

η αποφυγη μερικων συντακτικων τυπων όπως η συνταξη με γενικη όπως το "προ βραχεως" (του παραδειγματος σας πάλι),

ειχε σαν συνεπεια να σχηματιζονται συχνα ακομψα μακρες, και γι΄αυτο δυσνοητες προτασεις (επειδη χανεται η συνδεση μεταξυ των ορων τους).

εχετε απολυτο δικο για την σημασια των γραμματικα σωστων χρονικων αυξησεων, αλλα με την ευκαιρια υπενθυμιζω και:

το ζητημα της (βιωματικης και εκ χρησεως) γνωσης της γλωσσας. (π.χ. μου φαινεται λαθος το "συνδραμω" σε χρηση ενεστωτα που υπονοει πως υπαρχει σε χρηση ρημα δραμω, δραμεις, κλπ, αλλα παντως χρησιμοποιειται περισσοτερο απο το συντρεχω)

το ζητημα του να ξερουμε τι θελουμε να πουμε καθε φορα (π.χ. ειναι σιγουρο πως οσοι λενε η γραφουν απ-ο-θανατιζω εννουν το αντιθετο ακριβως απ-α-θανατιζω και το "ως αναφορα" στην θεση του "οσον αφορα" είναι ομολογουμενως ενα μπερδεμα)

τελος παντων πριν εικοσι χρονια διαβασα ενα απο τα βιβλια του κ. Αλεξανρου Τζεννου, το "γενεση και οργανωση της γλωσσας και της σκεψης των ελληνων", απ΄ αυτο εμαθα (με παραδειγματα) για μερικα χαρακτηριστικα της ελληνικης γλωσσας (αλλα και των αλλων ευρωπαϊκων γλωσσων), μεταξυ των οποιων (χαρακτηριστικων) ειναι η ελαστικοτητα των νοηματων και το ευπλαστο των γραμματικων και ορθογραφικων τυπων (κυριως στις μελωδικωτερες και ποιητικωτερες, αν και ακατανοητες σε μας τους μη ελληνιστες, αρχαϊκες φασεις της).

η γνωση αυτη με εκανε αρκετα ψυχραιμο στα θεματα της ορθογραφιας (που ετσι κι αλλοιως υστερω).

νομιζω (γιατι με βολευει) πως με οσους αυστηρους γραμματικους και συντακτικους κανονες ειναι πραγματικα απαραιτητοι ως εισφεροντες πληροφορια αυξανεται η ακριβεια του νοηματος αν και οπου αυτο υπαρχει, αλλα δεν βελτιωνεται αναγκαστικα η αξια του (του νοηματος).