Στο κτιριο αυτο στην γωνια των οδων Καρπαθου 31 & Σταυροπουλου (οπως και το κτιριο στην οδο Σταυροπουλου 30) υπαρχουν σχεδιαστικα χαρακτηριστικα που το διαφοροποιουν απο τα περισσοτερα παρομοια κτιρια των Εξαρχειων και της πλατειας Βικτωριας. Αυτο με κανει να σπεπτομαι πως, ισως, σχεδιασθηκε και κατασκευασθηκε μετα τον 2ο παγκοσμο πολεμο και μαλιστα μετα το 1955 - 56.
1. Τα μπαλκονια εχουν μεγαλα μηκη, στην οδο Καρπαθου εκτεινονται σχεδον σε ολο το μηκος της οψεως. Ειναι ενα χαρακτηριστικο των πολυκατοικιων του "ασπρου αρτιφισιελ" και των κατοπινων, που εκανε τα μπαλκονια υπαιθρια καθιστικα απο τα μεσα της ανοιξης ως τα μεσα του φθινοπωρου, κατι που δεν ειναι βολικο στα μικρα μπαλκονια των τυπικων πολυκατοικιων του μεσοπολεμου.
2. Τα ερκερ ειναι σχετικα στενα και ανηκουν σε διαφορετικους ογκους απο τα μπαλκονια. Το πλατος των ερκερ ορισθηκε στα 40 εκατοστα με τον ΓΟΚ του 1955.
(θα παω να το ξαναδω το κτιριο μηπως και κανω λαθος σχετικα με τα ερκερ).
3. Με τους μικρου υψους φεγγιτες κατω απο τα δοκαρια σε ολο το μηκος του ερκερ της οδου Σταυροπουλου και στο ισογειο αυτο το τμημα της οψεως γινεται σχετικα αυτονομο. Ο προερχομενος απο αυτους (τους φεγγιτες) φωτισμος των εσωτερικων χωρων ειναι μικρης εντασεως και λιγο παραδοξος σαν τον φωτισμο απο το μικρο παραθυρακι (ξεχνω τωρα πως λεγεται) στα λαϊκα σπιτακια των νησιων (ειναι ενα θεμα που αγαπηθηκε πολυ απο τους οπαδους της Ελληνικοτητας του '60 & '70).
4. Δεν εχω προσεξει, αλλα νομιζω πως λειπει η λεπτολογημενη επεξεργασια των ακρων των επιφανειων με διαζωματα και ταινιες.
5. Η πορτα της κυριας εισοδου ειναι (παρα το μαυρο χρωμα) αναλαφρη και διαφανη, δεν διαχωριζει προστατευτικα το μεσα απο το εξω, απλα οριζει τους χωρους. Μοιαζει στις πορτες των πολυκατοικιων του "ασπρου αρτιφισιελ" (που ομως συνηθως ηταν ανοιχτοχρωμες) και οχι στις βαριες πορτες απο σφυρηλατο σιδηρο του μεσοπολεμου.
6. Εχω την ασαφη εντυπωση πως η συνθεση των οψεων γινεται με συναρμογες μαλλον ανεξαρτητων αυτοτελων ογκων παρα με πλαστικη διαμορφωση ενος ογκου. Μια εντυπωση βεβαια ειναι αυτη.
Η συνθεση με συναρμογη ογκων υπηρξε δημοφιλεστατη την εποχη που η (συνηθως φαινομενικη) προσαρμοστικοτητα και επεκτασιμοτητα των κτιριων ηταν στα κυρια ενδιαφεροντα των αρχιτεκτονων (εποχη που εθεωρειτο πως επρεπε ο σχεδιασμος ειτε να μιμειται τον τροπο αναπτυξεως των λαϊκων σπιτιων, ειτε το κτιριο να ειναι περιπου υπο διαρκη αναδιαμορφωση και επεκταση για να ανταποκρινεται στους πασης φυσεως μετασχηματισμους.
