ΣΗΜΕΡΑ ... ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ

Μου λειπουν σημερα

    Το κοντανασαιμα της του τελευταιου χρονου.

    Το κουρασμενο γυρισμα του κεφαλιου της προς το μερος μου καθε που περνουσα
    απο διπλα της.

    Τα λυγισμενα αδυναμα ποδια της.

    Το, οφειλομενο στην κουφαμαρα και στην κακη οραση, σκεφτικο υφος και το, συχνα,
    σαν χαμενο, βλεμα της.

    Η υποχρεωτικη, εδω και μηνες, φροντιδα για το ιδιαιτερο φαγητο της.

    Η καθημερινη πλυση της βεραντας απο τα τσισα και τα κακα της.  
    Οι τουλουπες απο τις κατσαρες ξανθες τριχες της στα πατωματα, που χρονια τωρα μ΄
    εκνευριζαν.

.

Πεντε μερες αφ΄ οτου κλεισαμε δυο χρονια εκτοπισμενοι μαζι (μια δυσκολη, για εμενα, συμβιωση, δεν ειμαι, δα, ευκολος χαρακτηρας), Πεθανε, ξαφνικα, σημερα το πρωϊ.

.

Μου λειπει σημερα

   Που επρεπε να νοιζομαι γι΄ αυτην και ας μην ηθελα.
   Ο χαρουμενος αισιοδοξος μπελας παλιων χρονων, οταν, νεωτροι ολοι, ματαια, ελπιζαμε
   πως το μελλον μας θα ειναι ευκολο και καλυτερο απο το παρελθον.
   Η Ελαϊζα ... η σκυλα που η Αρετη αγαπουσε περισσοτερο απο ολα τ΄ αλλα ζωα της.