δυσπιστια, επιφυλακτικοτητα, καχυποψια: η αμυνα των πολιτων απεναντι στο εμποριο νεας ελπιδας

Το σημειωμα γραφηκε σαν σχολιο σε αναρτηση της Titika Bournaki στο facebook στις 12-11-2011 στις 10:41 μ.μ.
μεταβαση στην αναρτηση:

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=243574329032336&id=100000624933586
Το σημειωμα αναρτηθηκε στον τοιχο του Γιαννης Λιναρδακης στο facebook στις 05-12-2011 στις 03:07 π.μ. 
μεταβαση στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=301150353251045&id=100001894299391

Παντως πρεπει να μη ξεχναμε πως η αξιοπρεπεια και η υπεριφανεια δεν τρωγωνται ουτε πληρωνουν τους αφορητους λογαριασμους.

Επεισης η αξιοπρεπεια κι η υπερηφανεια ειναι συναισθηματα και ως εκ τουτου ειναι ατομικα δεν υπαρχουν συλλογικα συναισθηματα όπως δεν υπαρχει μεσος ανθρωπος.
Και επεισης η καθε φορα νεα ελπιδα ειναι η παγιδα με την οποια οι εξουσιες παγιδευουν τους απελπισμενους υπηκοους τους στο στρατοπεδο τους, όταν σβυνει η παλια ελπιδα αναβουν μια νεα και δως του πάλι.
Εδώ που φθασαμε μετα την πολυετη (όχι μόνο διετη) εξαπατηση μας (των απλων, ανισχυρων, ανωνυμων πολιτων εννοω) είναι προτιμωτερη η δυσπιστια και η ακρα επιφυλακτικοτητα, είναι προτιμωτερη η καχυποψια, από την παραδοση στην ανακουφιστικη αλλά πιθανωτατα κουφια ελπιδα.
ασφαλως ο κ. Λουκας Παπαδημος έχει περισσοτερες πιθανοτητες να είναι αποτελεσματικωτερος γενικά και συνολικα συγκρινομενος με τους δυο προηγουμενους πρωθυπουργους.
Ομως στην Ελλαδα που τωρα πλέον η ατομικη καταστροφη δεν είναι η ειδικη εξαιρεση αλλά αφορά την πλειονοτητα των (των απλων, ανισχυρων, ανωνυμων) πολιτων έχει μικροτερη σημασια η γενικη και συνολικη αποτελεσματικοτητα και μεγαλυτερη σημασια η κατ' ατομο προστασια των πολιτων γιατί τα "ατομα" πλέον είναι παρα μα παρα πολλα.

Τι αξια θα έχει αν ο ορθολογιστης κ. Λουκας Παπαδημος οδηγησει το μισοβυθισμενο Ελληνικο ναυαγιο σε ασφαλες αγκυροβολιο με ολους τους επιβατες νεκρους η σακατηδες; Πως θα αναβιωσουν οι νεκροι; Τι ελπιδες και ποια υπερηφανεια μπορουν να έχουν οι σακατηδες;
εγώ αυτό περιμενω, όχι να ακουσω αλλά, να δω από τον κ. Λουκα Παπαδημο και οταν δω τοτε ισως πεισθω πως καταφε κατι.

προσφυγικοι συνοικισμοι - παραπηγματα

Το σημειωμα αυτο αναρτηθηκε στην ομαδα "Φωτογραφιες του/της Παλιες φωτογραφιες της Αθηνας, Αττικη - Old photos of Athens, Attiki την 07.11.2011 στις 02.15 π.μ
μεταβαση στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2583039576968&set=o.164459876970543&type=1

Απομειναρι του συνοικισμου Κουντουριωτικα πισω απο τον παναθηναϊκο υπαρχει ακομη.
Ειναι μεταξυ του γυμνασιου και του γηπεδου, η μαντρα του παλατζη, το σιδεραδικο, το παρκινγκ. Εκει και οι ενας δυο δρομοι που εχουν μεινει απο τον παλιο συνοικισμο (πλαϊ και πισω απο το σχολειο) φαινονται πως ειναι καταλοιπα του.
Σε εναν απο τους δρομους πισω απο το γυμνασιο (Κοτυλαιου; η Παπα;) στο τελος της δεκαετιας του 1970 υπηρχε ακομη ενα μικρο κρασοπουλιο με 3 -4 τραπεζακια. Το οικοπεδο στενο, πρεπει να ηταν 5,5 - 6 μετρα χωρισμενο κατα το βαθος στα δυο. ενα παραπηγμα με τα βαρελια, εναν διαδρομο μπρος απ΄αυτα ισως και μια κουζινιτσα στο βαθος, και μια αυλητσα.
Τα τραπεζια απο το φθινοπωρο ως την αρχη του καλοκαιριου ποτε στον διαδρομο μπρος απο τα βαρελια ποτε στην αυλητσα, το καλοκαιρι δεν δουλευε. Το ειχε ενας γερος νομιζω με καποιο παιδι του (μεγαλο και αυτο). Τραπεζι δεν ευρισκες ευκολα, πηγα μερικες φορες για 1 - 2 χρονια με καποιους που τους αρεσε η "γνησιοτητα". Δεν θυμαμαι τι φαγητα εφτιαχνε, μαλλον, κεφτεδακια τηγανιτα, μπακαλιαρο σκορδαλια, χορτα, πατατες τηγανιτες, το βασικο ηταν το κρασι, πουλουσε και χυμα στην γειτονια, υποτιθεται ηταν καλο, εμενα μου αρεσε η μπυρα (απο κρασια δεν εμαθα ποτε μου) ημουν καπως ασχετος με το κλιμα του χωρου, προσπαθουσα ομως καλοπροαιρετα να συμπαθησω. Αλλα να συμπαθησω τι;
Τα απομειναρια αυτων που ηταν οπως γραφει παραπανω ο Stamatis Gkourousis" (βλεπε συνδεσμο) τεραστια φτωχια", "συνοικιες χωρις ΚΑΜΜΙΑ υποδομη", "ολα χυμα και στον δρομο", "το κρατος μεγας απων"; Δεν "συμπαθιεται" αυτη η κατασταση, εκτος αν αισθανεται καποιος πως για παντα με σιγουρια ειναι και θα ειναι πανω και εξω απ' αυτην.

Για οσους αναπολουν την παλια Αθηνα που μαλλον δεν γνωρισαν, που ταχα ηταν ωραια και που "τσιμεντοποιηθηκε":
Σε πολυ μεγαλο βαθμο δυο βηματα μακρυα απο τα μεγαρα υπηρχαν οι χαμοκελες (οσο και αν δεν πολυαρεσει αυτη η λεξη), η απουσια υποδομων, η δυστυχια.

Οι προσφυγες, οι περιφρονημενοι "ετεροχθονες", που ενισχυσαν πληθυσμιακα το ελληνικο κρατος και εθνολογικα τις Μακεδονια Θρακη εκσυγχρονισαν σε μεγαλο βαθμο την παραγωγη και τον πολιτισμο επιβιωσαν για δεκαετιες σ' αυτους τους συνοικισμους που δεν τους συμαθησα ποτε μου ουτε ως πραγματικοτητα ουτε ως εικονα.

Δεν συμπαθησα ουτε τις ταινιες (βλεπε συνδεσμο Πρόδρομος Νικητίδης) με υποθεση εκτυλυσσομενη εκει και γι΄αυτο αν και τις εχω δει κατ΄επαναληψη, δεν θυμαμαι κατι ολοκληρωμενο απ' αυτες.

610 λεξεις για την κεντρική Αθηνα, τα κτιρια της και την γειτονια από την πλατεια Βαθης ως τον σταθμο Λαρισσης.

Το σημειωμα αυτο αναρτηθηκε στην σελιδα "Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ" · την 06.11.2011 στις 05.15 π.μ
μεταβαση στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=303425893003112&id=149801415032228

Πολλοι, παρα πολλοι, κατοικοι της Αθηνας εκτος της γενικά κακης γνωμης που έχουν για την πολη έχουν και κακιστη γνωμη για τα κτιρια (της/τους).

Οσον αφορά την κεντρική Αθηνα η αποψη μου είναι πως αδικουμε και την πολη και τα κτιρια της και πως η πραγματικοτητα είναι πολύ καλυτερη απ' οσο λεγεται.

Υπαρχουν πολλα, παρα πολλα, δυσαναλογα πολλα (σε σχέση με την επικρατουσα κακη γνωμη) κτιρια, στην κεντρική παρακμασμενη, εξαθλιωμενη Αθηνα, που είναι αξιοπροσεκτα και ενδιαφέροντα (τουλαχιστον ως οψεις που οριζουν την δημοσια εικονα της).

Για τα κτισμενα πριν τον 2ο παγκοσμιο πολεμο κτιρια υπαρχει η εντυπωση πως έχουν μείνει πολυ λιγα. Στους κεντρικους δρομους αυτό είναι αληθες αλλά στους εσωτερικους δρομους των γειτονιων δεν είναι ακριβως ετσι.

Γι' αυτά τα κτιρια η εκτιμηση ειναι γενικα θετικη με την απλουστευτικη (σχεδον δογματικη) αποψη πως περιπου "ότι είναι παλιο είναι καλο αλλά δεν είναι αρκετα πολυ". Βεβαιως η διαφυγη στο αγνωστο η εξωραϊσμενο αλλά παντως απροσιτο παρελθον είναι ένας ευκολος τροπος για να ξεφευγουμε από τις προκλησεις και δοκιμασιες του παροντος.

Η εκτιμηση για τα κτισμενα μετα τον 2ο παγκοσμιο πολεμο κτιρια ειναι γενικα αρνητικη. Νομιζω πως σε μεγάλο βαθμο η αρνητικη εκτιμηση οφειλεται στην μεχρι προσφατα (ως το 2004 περιπου) συστηματικη δυσφημιση της πολης και διαβολη των κτιριων.

Τέλος πάντων, η επικρατουσα γνωμη για τα κτιρια (ανεξαρτητα από προσωπικες μορφολογικες προτιμησεις και, ανεξαρτητα από την αναλογια μεταξυ παλαιοτερων και νεωτερων), είναι ενας από τους βασικους παραγοντες που καθοριζουν την ελκυστικοτητα μιας περιοχης και επομενως το παρον και το μέλλον της.

Οσοι θεωρουν την κεντρική πολη σαν δικο τους χωρο ζωης και δρασης (που θα μπορουσε να πλεονεκτει εναντι των περισσοτερων προαστιων) οφειλουν να ξεπερνουν τις προκαταληψεις που έχουν εμπεδωσει η δυσφημιση και η διαβολη για την πολη και τα κτιρια της και (οφειλουν) να αναζητουν με καλη διαθεση την πραγματικοτητα περα από την παρακμη, την εξαθλιωση, την βρωμια, την ανομια.

Επι σαραντα χρόνια (και περισσοτερο) η κεντρική Αθηνα μεθοδικα θυσιασθηκε από την κρατικη εξουσια προκειμενου να στηριχθει η οικοδομικη δραστηριοτητα (η λοκομοτιβα της οικονομιας όπως ανοητως λεγοταν μεχρι προσφατα) με αναγερση νεων κτιριων στα μικρο/μεσο-αστικα προαστια του "πανταχοθεν ελευθερου οικοδομικου συστηματος" που εξαπλωθηκαν σε ολο το λεκανοπεδιο (και περα από αυτό) κανοντας την Αθηνα μια δυσλειτουργικη και αντιπαραγωγικη μεγαλουπολη.

Με την οικονομικη κριση τεθηκε βιαιο τελος στην πολιτικη της μεγεθυνσης (όχι αναπτυξης) της οικονομιας με αυξηση της καταναλωσης και τερματισθηκε εξ ισου βιαια η οικοδομικη δραστηριοτητα. Προβαλλονται, εξ αναγκης, τωρα σιγα σιγα από την κρατικη εξουσία (βλεπε και το σχεδιο νομου ΡΣΑ  Αθηνας / Αττικης 2021) τα θετικα χαρακτηριστικα που έχουν η "κεντρικοτητα" και η "συνεκτικη πολη".

Τωρα, που μεθοδευεται (σωστα) η καθοδηγηση της κοινης γνωμης ώστε να γινει ευμενης για την κεντρική - συνεκτικη πολη και η οκονομικη στενοτητα στρεφει το ενδιαφέρον του κοσμου σε παλια κτιρια, τωρα, πολλοι θα είναι προθυμοτεροι να αναθεωρησουν την γνωμη τους, να ξεπερασουν προκαταληψεις, να δουν με καλη διαθεση την πραγματικοτητα.

Μια από τις παλαιοτερες και ακμαιες μεχρι την αρχη της δεκαετιας του 1960 γειτονιες της κεντρικης Αθηνας (για την οποια εχω προσωπικο ενδιαφέρον και της οποιας η καταντια με καταθλιβει πολλα χρόνια τωρα), είναι η περικλειομενη από τις οδους  Λιοσιων, Μαρνη - Καρολου, Θ. Δηληγιαννη και Ν. Μεταξα στο τριγωνο που οριζουν η πλατεια Βαθης, η πλατεια Καραϊσκακη και, το συγκροτημα των σταθμων Λαρισσης - Πελοποννησου μαζι με τον υπο διαμορφωση εκει μεγάλο υπαιθριο δημοσιο χωρο.

Την πραγματικοτητα λοιπον για τον αορατο ακόμη κτιριακο πλουτο (στους πολλους που προσπερνουν η παραβλεπουν την, τωρα, κακοφημη αυτή περιοχη) θα προβαλω με αναρτησεις φωτογραφιων κτιριων των 19ου και 20ου αιωνων σε αλμπουμ της σελιδας με τιτλο "από την πλατεια Βαθης ως τον σταθμο Λαρισσης" και ελπίζω αλλοι να κανουν το ιδιο και για αλλες γειτονιες της κεντρικης Αθηνας. 

480 λεξεις για μερικές αποψεις του προσφατου παρελθοντος της Αθηνας, που συνηθιζουμε να ξεχνουμε η να ωραιοποιουμε.

Το σημειωμα αυτο αναρτηθηκε στην σελιδα "Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ" · την 29.10.2011 στις 12.37 π.μ
μεταβαση στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=299805656698469&id=149801415032228

Μεταξυ των Ελληνων είναι ευρεως διαδεδομενη η άποψη πως η κατοικηση στην σημερινη Αθηνα (και ειδικα στην κεντρική Αθηνα) είναι αναγκαιο κακο και οχι μια καλη επιλογη. Κατ' αυτήν την άποψη η (κεντρική) Αθηνα θεωρείται πως είναι μόνο ασχημη, μολυσμενη η "απανθρωπη".

Πολλοι έχουν την γνωμη πως η ζωή στην πολη και στα κτιρια του παρελθοντος (με προτιμηση στο δευτερο μισο του 19ου και τις αρχές του 20ου αιωνα) ηταν καλυτερη, ωραιοτερη, πειο υγιεινη και ανθρωπινη.

Ξεχνουν πως τα περισσοτερα κτιρια εκεινης της εποχης ηταν προϊοντα της ευτελους εξυπηρετησης των στοιχειωδων στεγαστικων αναγκων και όχι προϊοντα της επιθυμας για ανεση και ασφαλεια, ξεχνουν πως ηταν ελάχιστα τα τετραγωνικα μετρα ανα ενοικο κατοικιας (με πολλα ατομα ανα δωματιο), ξεχνουν πως στις απογραφες υπηρχε ερωτημα σχετικο με την υπαρξη (η μη υπαρξη) λουτρου εντος του χωρου της κατοικιας, ξεχνουν τις διαφιμισεις για οικοπεδα με φως νερο τηλεφωνο, οικοπεδα (στις εκτος σχεδιου παρυφες της τοτε πολης) στα οποια ο εσωτερικος μεταναστης η ο προσγυγας (εκεινης της εποχης) θα αποκτουσε "ένα κεραμιδι πανω από το κεφαλι του" όπως λεγοταν η αποκτηση σπιτιου.

Ξεχνουν πως τουλαχιστον μεχρι τα μέσα της δεκαετιας του '60 σε πολλες γειτονιες, συνοικιες, και σε ολοκληρους δημους οι αστικες υποδομες ηταν ανυπαρκτες, πως ο απορροφητικος βοθρος η το βοθρατζιδικο βυτιο ηταν η μονη λυση για τα λυματα, πως η ασφαλτοστρωση ηταν περιορισμενη, ο δημοτικος φωτισμος ανυπαρκτος, πως οι σημερινες πλατειες (παντου αλλά ιδιως στους δημους δυτικα του Κηφισου) ηταν κατοτραχαλες αλανες, πως τα σχολεια λειτουργουσαν με διπλες βαρδιες και με 50 - 60 μαθητες στην μη θερμαινομενη αλλά κακοφωτισμενη ταξη.

Βεβαιως στο σημερινο κεντρο και στους βασικους οδικους αξονες της πολης υπηρχαν πολλα λαμπρα μεγαρα, αλλά ποσοι ζουσαν μέσα σ' αυτά;

Στις φωτογραφιες της ομαδας φαινεται πως ως στις αρχές του 20ου αιωνα σε κεντρικες (και ακριβες στα χρόνια μας) γειτονιες τα χαμοσπιτα και οι νεροσυρμες (αντι για δρομους) ηταν η δυσκολη πραγματικοτητα.

Προσωπικά θυμαμαι τις χαμοκελες στην σημερινη λεωφορο Μιχαλακοπουλου, στα ορεινα της Νεαπολης στον περιφερειακο του Λυκαβυττου, στην σημερινη πλατεια Πρωτομαγιας του Πολυγωνου απεναντι από το κεντρικο κτίριο της παλιας σχολης Ευελπιδων ως το τελος της δεκαετιας του '60.    Και θυμαμαι αμυδρα την αθλιοτητα του Δουργουτιου κρυμενου πίσω από μια (μόνο) σειρά κτιριων στα δεξια της λεωφορου Συγγρου στην ανοδο προς Αθηνα (εχω διαβασει πως εκει όταν τα μελη μιας οικογενειας μεγαλωναν η αυξανονταν η λυση στο προβλημα του χωρου κατοικιας δινοταν με όχι με προσθηκη καθ' υψος στην παραγκα αλλά με προσθηκη κατά το βαθος εντος του εδαφους). Στα υπολειματα του παλιου (οργανωμενου) συνοικισμου της Καισαριανης μορει καποιος ακόμη να δει απαραιτητα λειτουργικα προσκτισματα στα πεζοδρομια και κατω από σκαλες (και η Καισαριανη ηταν από τις καλες περιπτωσεις).

Τετοια ηταν σε πολύ μεγάλο βαθμο και για πολύ μεγάλο αριθμο κατοικων η κατασταση κτιριων και υποδομων, αλλά εμεις συνηθιζουμε να την ξεχναμε η ωραιοποιουμε όπως κανουμε για πολλα αλλά που αφορούν το προσφατο παρελθον της Ελλαδας και της Αθηνας.