480 λεξεις για μερικές αποψεις του προσφατου παρελθοντος της Αθηνας, που συνηθιζουμε να ξεχνουμε η να ωραιοποιουμε.

Το σημειωμα αυτο αναρτηθηκε στην σελιδα "Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ" · την 29.10.2011 στις 12.37 π.μ
μεταβαση στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=299805656698469&id=149801415032228

Μεταξυ των Ελληνων είναι ευρεως διαδεδομενη η άποψη πως η κατοικηση στην σημερινη Αθηνα (και ειδικα στην κεντρική Αθηνα) είναι αναγκαιο κακο και οχι μια καλη επιλογη. Κατ' αυτήν την άποψη η (κεντρική) Αθηνα θεωρείται πως είναι μόνο ασχημη, μολυσμενη η "απανθρωπη".

Πολλοι έχουν την γνωμη πως η ζωή στην πολη και στα κτιρια του παρελθοντος (με προτιμηση στο δευτερο μισο του 19ου και τις αρχές του 20ου αιωνα) ηταν καλυτερη, ωραιοτερη, πειο υγιεινη και ανθρωπινη.

Ξεχνουν πως τα περισσοτερα κτιρια εκεινης της εποχης ηταν προϊοντα της ευτελους εξυπηρετησης των στοιχειωδων στεγαστικων αναγκων και όχι προϊοντα της επιθυμας για ανεση και ασφαλεια, ξεχνουν πως ηταν ελάχιστα τα τετραγωνικα μετρα ανα ενοικο κατοικιας (με πολλα ατομα ανα δωματιο), ξεχνουν πως στις απογραφες υπηρχε ερωτημα σχετικο με την υπαρξη (η μη υπαρξη) λουτρου εντος του χωρου της κατοικιας, ξεχνουν τις διαφιμισεις για οικοπεδα με φως νερο τηλεφωνο, οικοπεδα (στις εκτος σχεδιου παρυφες της τοτε πολης) στα οποια ο εσωτερικος μεταναστης η ο προσγυγας (εκεινης της εποχης) θα αποκτουσε "ένα κεραμιδι πανω από το κεφαλι του" όπως λεγοταν η αποκτηση σπιτιου.

Ξεχνουν πως τουλαχιστον μεχρι τα μέσα της δεκαετιας του '60 σε πολλες γειτονιες, συνοικιες, και σε ολοκληρους δημους οι αστικες υποδομες ηταν ανυπαρκτες, πως ο απορροφητικος βοθρος η το βοθρατζιδικο βυτιο ηταν η μονη λυση για τα λυματα, πως η ασφαλτοστρωση ηταν περιορισμενη, ο δημοτικος φωτισμος ανυπαρκτος, πως οι σημερινες πλατειες (παντου αλλά ιδιως στους δημους δυτικα του Κηφισου) ηταν κατοτραχαλες αλανες, πως τα σχολεια λειτουργουσαν με διπλες βαρδιες και με 50 - 60 μαθητες στην μη θερμαινομενη αλλά κακοφωτισμενη ταξη.

Βεβαιως στο σημερινο κεντρο και στους βασικους οδικους αξονες της πολης υπηρχαν πολλα λαμπρα μεγαρα, αλλά ποσοι ζουσαν μέσα σ' αυτά;

Στις φωτογραφιες της ομαδας φαινεται πως ως στις αρχές του 20ου αιωνα σε κεντρικες (και ακριβες στα χρόνια μας) γειτονιες τα χαμοσπιτα και οι νεροσυρμες (αντι για δρομους) ηταν η δυσκολη πραγματικοτητα.

Προσωπικά θυμαμαι τις χαμοκελες στην σημερινη λεωφορο Μιχαλακοπουλου, στα ορεινα της Νεαπολης στον περιφερειακο του Λυκαβυττου, στην σημερινη πλατεια Πρωτομαγιας του Πολυγωνου απεναντι από το κεντρικο κτίριο της παλιας σχολης Ευελπιδων ως το τελος της δεκαετιας του '60.    Και θυμαμαι αμυδρα την αθλιοτητα του Δουργουτιου κρυμενου πίσω από μια (μόνο) σειρά κτιριων στα δεξια της λεωφορου Συγγρου στην ανοδο προς Αθηνα (εχω διαβασει πως εκει όταν τα μελη μιας οικογενειας μεγαλωναν η αυξανονταν η λυση στο προβλημα του χωρου κατοικιας δινοταν με όχι με προσθηκη καθ' υψος στην παραγκα αλλά με προσθηκη κατά το βαθος εντος του εδαφους). Στα υπολειματα του παλιου (οργανωμενου) συνοικισμου της Καισαριανης μορει καποιος ακόμη να δει απαραιτητα λειτουργικα προσκτισματα στα πεζοδρομια και κατω από σκαλες (και η Καισαριανη ηταν από τις καλες περιπτωσεις).

Τετοια ηταν σε πολύ μεγάλο βαθμο και για πολύ μεγάλο αριθμο κατοικων η κατασταση κτιριων και υποδομων, αλλά εμεις συνηθιζουμε να την ξεχναμε η ωραιοποιουμε όπως κανουμε για πολλα αλλά που αφορούν το προσφατο παρελθον της Ελλαδας και της Αθηνας.