Τωρα που βλεπω τις φωτογραφιες και σκεφτομαι την διαδοχη των χωρων καταλαβαινω πως η μεγαλη στρογγυλη λιμνη, η τεχνιτη σπηλια κατω απ, αυτην, ο πετρινος τοιχος αντιστηριξεως, η περγκολα με τις γλυτσινιες και ο χωρος της νυμφης του κηπου σχεδιασθηκαν ως μια αντιληπτικη ενοτητα.
Αλλα η ενοτητα διασπαται και η λιμνη διαχωριζεται απο τα υπολοιπα στοιχεια της συνθεσης λογω της, απ' οσο θυμαμαι, παντα κακης συνητρησης και της μαλλον ασχετης φυτευσης του ανδηρου της λιμνης και του ανηφορικου δρομου μεταξυ περγκολας και λιμνης.
Ειναι κριμα να υπαρχει αυτη η διασπαση, γιατι προκειται για μια μεγαλη συνθεση ομολογη του πνευματος με το οποιο σχεδιασθηκε ο κηπος (ως μια εξιδανικευμενη εικονα της φυσης, δηλαδη ως μια πειθαρχημενη, εξημερωμενη φυση που την αεναη αναγεννηση της οφειλει στην νυμφη του τοπου).
Για να μη πολυλογω, το παρακατω λημα ειναι ενα καλο εργαλειο για να αντιληφθει καποιος την συνθεση και την αξια της για τον κηπο:
Ειναι φανερο λοιπον πως η διαδρομη μου στον κηπο ειναι λανθασμενη και οι χωροι επρεπε να βρισκονται σε διαδοχικες αναρτησεις απο τον χωρο της νυμφης προς την λιμνη, αλλα τωρα ειναι αργα για να αλλαξω οτιδηποτε.....
τελος παντων σωζεται καπως η κατασταση γιατι η τελευταια φωτογραφια στην αναρτηση με την περγκολα δειχνει τον χωρο της νυμφης
 |
την ημερα που βρεθηκα στον κηπο η λιμνη ηταν μισοαδεια και τα ψαρια ολα ειχαν μεταφερθει στην λιμνη της εισοδου απο την λεωφορο βασιλισης Σοφιας. παντως θυμαμαι την λιμνη γεματη, το χρωμα του νερου σσκοτεινο (ισως λογω του μεγαλου βαθους, ισως λογω σκουρου χρωματος των τοιχωματων και του πυθμενα), και τα τεραστια χρυσοψαρα αλλα κυριως τα μαυρα ψαρια, μια καπως "απειλητικη" λιμνη |
 |
| η περγκολα με τις γλυτσινιες (Wisteria sinensis) οπως φαινεται απο το ανδηρο της λιμνης |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου