Στο κεντρο της επιφανειας του κηπου, λιγο εξω απο τον πολυσυχναστο κυριο δρομο, οπως της αρμοζει, βρισκεται ο χωρος που εχει αποδοθει στην νυμφη του.
Ενα μικρο ξεφωτο με σχετικα ψηλα δενδρα γυρω γυρω, στην μεση του το παρτερι με την περγκολα που σχηματιζει ενα φυτικο θολο, σαν σπηλια, για να σκεπαζει την μικρη λιμνη που τρφοδοτειται αδιακοπα απο το νερο του κανατιου της νυμφης.
Με μια ματια, οπως (αν γινοταν) με μια λεξη, αντιλαμβανεται ο θεατης οσα χρειαζονται μακρες διηγησεις για να ειπωθουν.
Ειναι η μοναδικη στις εικαστικες τεχνες δυνατοτητα αμεσης μεταδοσης νοηματος.
Ομως ο νεος κηποτεχνης δεν βοηθα τον παλιο.
Η επικαιρη τοποθετηση των σκουπιδοντενεκεδων, το παρατημενο λαστιχο ποτισματος, το μουλιασμενο τοπικα εδαφος, αλλα κυριως η φυτευση του παρτεριου με αραιες αδυναμες μπαμπακουλες (μαστιχακι, pelargonium peltatum) και η "βαρια" μεν με πολλα αφυλλα κλαδια δε καλυψη της περγκολας γεμιζουν το μυνημα με παρασιτα καθιστωντας το ασαφες ως ακατανοητο.
Τι να κανωμε; Ας αρκεσθουμε σε ο,τι μας προσφερεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου